خدمات فنی و مهندسی و آموزشی

ایدۀ پشت این فناوری به عنوان نقشه برداری و محلی سازی همزمان (SLAM) شناخته می شود که در علوم رباتیک مطرح می شود. هدف اولیۀ طراحی چنین سیستمی کمک به پرسنل مدیریت بحران و شرایط اضطراری بوده است تا بتوانند ارزیابی و فهم درستی از اجزاء مکانی یک محیط در یک شرایط بحرانی داشته باشند. با تجهیز نمودن افرادی که برای کمک به مناطق بحران زده حاضر می شوند با این فناوری می توان نقشه ای آنی از منطقه تهیه نمود. از سوی دیگر با انتقال این نقشه های دیجیتال به مرکز، مدیران نیز می توانند به شیوه ای منطقی تر نیروها را هدایت کنند و در مجموع ماموریت را با موفقیت پشت سر بگذارند.

این سیستم شامل سنسورهای متعددی است که حضور هریک از آنها برای نقشه برداری از محیط فیزیکی اطراف لازم و ضروری است. یک گیرندۀ جی پی اس موقعیت فیزیکی شخصی که این دستگاه را به تن کرده است محاسبه می کند. یک فاصله یاب لیدار (LiDAR)، به عنوان یکی از اجزاء سیستم نقشه برداری خودکار، بازگشت پالس های نوری را در کمانی به اندازۀ 270 درجه اندازه گیری می کند. ژیروسکوپ متصل به این سیستم شیب حسگر فاصله یاب را اندازه گیری می کند تا مشاهدات این حسگر را توجیح کند. یک شتاب سنج سرعت شخص حامل دستگاه را اندازه گیری می کند. بارومتر نیز وظیفۀ اندازه گیری تغییرات در فشار هوا را به عهده داشته که برای اعمال تغییرات ناشی از به طور مثال تغییر طبقه مورد استفاده قرار می گیرد. یک دوربین نیز در این سیستم تعبیه شده است که تصویری از محیط اطراف تهیه می کند تا بتوان نقایص احتمالی در نقشۀ اتوماتیک تهیه شده را کشف و تصحیح نمود. نرم افزار این سیستم نیز شامل 200 نوع مختلف از ویژگی های تصویری کارتوگرافی می باشد که به قابل فهم بودن نقشه و یکپارچگی آن با نقشه های تهیه شده با روش های دیگر کمک می کند.
مکان های مورد نظر نیز می تواند با فشردن دکمه ای توسط شخص حامل مارک شوند. البته طراحان این سیستم انتظار دارند که در ورژن های بعدی، امکان افزودن متن و صوت برای مارک کردن مناطق به خصوص اضافه گردد.
این دستگاه پوشیدنی با سایزی معادل یک آیپد روی سینه قرار می گیرد و اجزاء اضافی آن نیز در کوله پشتی قرار می گیرند. تصویر بالا نیز این سیستم را نشان می دهد.