قراردادهای فاینانس به این مفهوم هستند که یک بانک یا موسسه تجاری خارجی وامی را به منظور عملیات معینی به کشور و یا شرکت خاصی پرداخت نموده و در واقع کنترلی بر روی هزینه کردن آن ندارد و بنابراین تعهدی نیز برای به ثمر نشستن طرح نداشته و در سررسیدهای معین اصل و فرع آن را از طرف قرارداد و یا بانک تضمین کننده قرارداد دریافت می کند.از این جهت که این روش یه شیوه کوتاه مدت انتقال سرمایه محسوب می شود، مهمترین شرط در دریافت وام ارزی، تخصیص آن به پروژه هایی است که دارای اولویت در توجیه اقتصادی بوده و نرخ بازگشت سرمایه معقولی دارند.
نکاتی که برای استفاده از فاینانس باید به آنها توجه کرد :
• در صورت دستیابی به تسهیلات دارای نرخ پایین و بلند مدت روش بسیار مفیدی است.( به شرط داشتن توجیه اقتصادی مناسب)
• چنانچه امکان فروش محصولات تولیدی به صورت کوتاه مدت و با سود بیشتر از سود فاینانس وجود داشته باشد، این روش بسیار موثر است.
• به دلیل اینکه در این موارد مدیریت پروژه با طرف ایرانی است مشکلات زمان بندی و تاخیر زیادی به همراه خواهد داشت( به علت شرایط خاص کشور به ویژه در مورد پروژه های بزرگ) و با وجود کاهش هزینه های مالی طرح و استفاده بیشتر از امکانات داخلی، ممکن است خسارت تاخیر به قدری زیاد باشد که امتیازات اولیه( بهره گیری از تامین مالی فاینانس) را از بین ببرد.
• در صورتی که نرخ بازده سرمایه گذاری کمتر از نرخ بهره وام دریافتی باشد و یا به میزان کمی از آن بیشتر باشد، استفاده از تسهیلات توصیه نمی شود.
• ریسک حاصله در هنگام دریافت وام های خارجی برعهده اعتبار گیرنده بوده و در هر صورت بازپرداخت اصل و سود در موعد مقرر تعیین شده الزامی است.
• دریافت اعتبارات فاینانس فقط جذب سرمایه فیزیکی محسوب شده و برخلاف سرمایه گذاری خارجی که در بیشتر مواقع با انتقال فناوری و دانش همراه است هیچگونه مزیتی در خصوص افزایش قابلیت رقابت صنعتی کشور و انباشه شدن سرمایه انسانی در بخش نیروهای متخصص ندارد.
• هزینه بیمه اعتبارات پرداختی به دولت و شرکت های دولتی ایرانی بالاتر از استانداردهای بین المللی است، زیرا ریسک سرمایه گذاری از نظر خارجی ها در ایران بالاست.